Metoda Bobath stworzona została przez Berte i Karela Bobath dla pracy z dziećmi z porażeniem dziecięcy. Jednak z upływem czasu i rozwojem metody zauważono, że nadaje się ona do terapii dorosłych z uszkodzeniami neurogennymi. Największe zastosowanie znalazła w pracy z pacjentami po udarze mózgu.

W badaniach wstępnych przeprowadzana jest analiza stanu wyjściowego i powstałych anomalii, umożliwiając wybór odpowiednich metod terapeutycznych. Leczenie opiera się na wstrzymaniu nienormalnych odruchów oraz ponownej nauce normalnych ruchów, np. poprzez ich torowanie.

Spowodowane przez zaburzenia układu nerwowego rozregulowanie napięcia mięśniowego powinno być korygowane przez aktywną zmianę patologicznych wzorców ruchowych.

Poprawa koordynacji przebiegu ruchu następuje dzięki:

• poprawie regulacji napięcia mięśniowego
• wspieraniu percepcji
• zapobieganiu nieprawidłowym wzorcom ruchowym
• utorowaniu fizjologicznych wzorców ruchowych

Metoda Bobath zwraca uwagę na konieczność fizjologicznego oddziaływania już od samego początku. Już od pierwszego dnia hospitalizacji wszystkie działania lekarskie, fizjoterapeutyczne i pielęgniarskie powinny być skierowane na przeciwdziałanie utrwaleniu patologii.

Koncepcja NDT Bobath uczy jak poruszać, jak pielęgnować, jak karmić i jak postępować przez 24 godziny z pacjentem, który doznał uszkodzenia w centralnego układu nerwowego. Ważne jest ułożenie pacjęta w taki sposób, żeby miał on dostęp do wszystkich rzeczy od strony porażonej, aby nie powodować kompensacji nieporażona stroną ciała. Jest koncepcją, która nie określa sztywnych ram terapii i jest podatna na ciągłe polepszanie i modyfikowanie oddziaływań tak, aby osiągać zadawalający dla pacjenta efekt.